Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

ΚΙ ΑΛΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

http://www.youtube.com/watch?v=kCSdz2hM_o4

ΜΟΥΣΙΚΗ

http://www.youtube.com/watch?v=t936rzOt3Zc

Καλό Πάσχα σε όλους!

Αν υπάρχουν εικόνες στο συνημμένο αρχείο, δε θα εμφανιστούν. Λήψη του αρχικού συνημμένου αρχείου

λέξανδρος Παπαδιαμάντης - Χωρς στεφάνι

Τάχα δν τον οκοκυρ κι ατ στ σπίτι της κα στν αλήν της; Τάχα δν το κι ατ ναν καιρν νέα μ νατροφήν; Εχε μάθει γράμματα ες τ σχολεα. Εχε πάρει τ δίπλωμά της π τ ρσάκειον.

Κι τήρει λα τ χρέη της τ κοινωνικά, κα μετήρχετο τ οκιακ ργα της καλλίτερ᾿ π καθεμίαν. Εχε δ μεγάλην καθαριότητα ες τ σπίτι της, κι ες τ κατώφλιά της, πρόθυμη ν᾿ σπρίζ κα ν σφουγγαρίζ, χωρς ποτ ν βαρύνεται κα χωρς ν δεικνύ τν παραξενιν κείνην,τις εναι συνήθης ες λας τς γυνακας, τς γαπώσας μέχρις περβολς τν καθαριότητα. Κα ταν μβαινεν Μεγάλη βδομάς,διπλασίαζε τ σπρίσματα κα τ πλυσίματα, τόσον, πο καμνε τ πάτωμα ν᾿ στράφτ κα τν τοχον ν ζηλεύ τ πάτωμα.

ρχετο Μεγάλη Πέμπτη κα ατ ναφτε τ φωτιάν της, στηνε τν χύτραν της, κι βαφε κατακόκκινα τ πασχαλιν αγά. στεροντοίμαζε τν λεκάνην της, γονάτιζεν, σταύρωνε τρες φορς τ᾿ λερι κι ζύμωνε καθαρ κα τεχνικ τς κουλορες, κι νέπηγε σταυροειδςπάνω τ κόκκινα αγά. Κα τ βράδυ, ταν νύχτωνε, δν τόλμα ν πάγ ν᾿ νακατωθ μ τς λλας γυνακας, δι ν κούση τ Δώδεκα Εαγγέλια. θελε ν τον τρόπος ν κρυβ πίσω π τ ντα καμις ψηλς κα χονδρς ες τν κραν ορν λου το στίφους τν γυναικν, κολλητ μ τν τοχον, λλ᾿ φοβετο, μήπως γυρίσουν κα τν κοιτάξουν.

Τν Μεγάλην Παρασκευήν, λην τν μέραν, ρρέμβαζε κι κλαιε μέσα της, κι μοιρολολοσε τ νιάτα της, κα τ φίλτατά της, σα εχε χάσει, κα νειρεύετο ξυπνητή, κι μελετοσε ν πάγ κι ατ τ βράδυ, πρν ρχήση κολουθία, ν᾿ σπασθ κλεφτ κλεφτ τν πιτάφιον, καν φύγ, καθς Αμόρρους κείνη, κλέψασα τν ασίν της π τν Χριστόν. λλ τν τελευταίαν στιγμήν, ταν ρχιζε ν σκοτεινιάζ, τςλλειπε τ θάρρος κα δν πεφάσιζε ν πάγ. Τς ρχετο παλμός.

ργ τν νύκτα, ταν ερ πομπή, μετ σταυρν κα λαβάρων κα κηρίων, ξήρχετο το ναο, ν μέσ ψαλμν κα μολπν κα φθόγγων,ναλλξ τς μουσικς τν ρφανν Χατζηκώστα, κα θόρυβος κα πλθος κα κόσμος ες τ σκιόφως πολύς, τότε Γιαμπής, πίτροπος, προέτρεχεν ν φθάση ες τν οκίαν του, δι ν φορέσ τν μεταξωτν κεντητόν του σκοφον, κα κρατν τ λέκτρινον κομβολόγιόν του νξέλθ ες τν ξώστην μ τ ματαιουμένην π τους ες τους λπίδα, τι ο ερες θ πεφάσιζον ν κάμουν στάσιν κα ν᾿ ναπέμψουν δέησιν π τν ξώστην του, τότε κα πτωχ ατή, Χρηστίνα Δασκάλα (πως τν λεγαν ναν καιρν ες τν γειτονιάν), ες τ μικρν παράθυρον τς οκίας της, μισοκρυμμένη πισθεν το παραθυροφύλλου, κράτει τν λαμπαδίτσαν της, μ τ φς σα μ τν παλάμην της, κιρριπτεν φθονον μοσχολίβανον ες τ πήλινον θυμιατόν, προσφέρουσα μακρόθεν τ μύρον ες κενον, στις δέχθη ποτ τ ρώματα κατ δάκρυα τς μαρτωλο, κα μ τολμώσα γγύτερον ν προσέλθη κα σπασθ τος χράντους κα λοτρήτους κα αμοσταγες πόδας Του.

Κα τν Κυριακν τ πρωί, βαθι τ μεσάνυκτα, στατο πάλιν μισοκρυμμένη ες τ παράθυρον, κρατοσα τν νωφελ κα λειτούργητην λαμπάδα της, κα κουε τς φωνς τς χαρς κα τος κρότους κι βλεπε κι ζήλευε μακρόθεν κείνας, που πέστρεφαν τρέχουσαι, φροφρού, π τν κκλησίαν, φέρουσαι τς λαμπάδας των λειτουργημένας, ναμμένας, ως τ σπίτι, ετυχες, κα μέλλουσαι ν διατηρήσωσι δι᾿λον τν χρόνον τ γιον φς τς ναστάσεως. Κα ατ κλαιε κι μοιρολογοσε τ φθαρεσαν νεότητά της.

Μόνον τ πόγευμα τς Λαμπρς, ταν σήμαινον ο κώδωνες τν ναν δι τν γάπην, τ Δευτέραν νάστασιν καλούμενην, μόνον τότετόλμα ν ξέλθ π τν οκίαν, θορύβως κα λαφρ πατοσα, τρέχουσα τν τοχον - τοχον, κολλώσα π τοχον ες τοχον, μ σχμα κα μτρόπον τοιοτον ς ν μελλε ν εσέλθ διά τι θέλημα ες τν αλν καμμις γειτονίσσης. Κα π τοχον ες τοχον φθανεν ες τ βόρειον πλευρν το ναο, κα δι τς μικρς πλαγινς θύρας, κρυφ κα κλεφτ μβαινε μέσα.

Ες τς θήνας, ς γνωστόν, πρώτη νάστασης εναι γι τς κυράδες, δευτέρα γι τς δολες. Χρηστίνα Δασκάλα φοβετο τς νύκτας ν πάγ ες τν κκλησίαν, μήπως τν κοιτάξουν, κα δν φοβετο τν μέραν ν μ τν δον. Διότι ο κυράδες τν κοίταζαν, ο δολες τνβλεπαν πλς. Ες τοτο δ νεύρισκε μεγάλην διαφοράν. Δν θελε δν μποροσε ν ρχεται ες παφν μ τς κυρίας, κα πεβιβάζετο ες τν τάξιν τν πηρετριν. Ατη το τύχη της.

ραον κα πολ ζωντανόν, κα γραφικν κα παρδαλόν, το τ θέαμα. Ο πολυέλαιοι λόφωτοι ναμμένοι, α γιαι εκόνες στίλβουσαι, οψάλται ναμέλποντες τ Πασχάλια, ο παπάδες στάμενοι μ τ Εαγγέλιον κα τν νάστασιν π τν στέρνων, τελοντες τν σπασμόν.

Ο δολες μ τς κορδέλας των κα μ τς λευκς ποδις των, μοίραζαν βλέμματα δεξι κι ριστερά, κα φλυάρουν πρς λλήλας χωρς νπροσέχουν ες τν ερν κολουθίαν. Ο παραμάννες δήγουν π τν χερα τριετ κα πενταετ παιδία κα κοράσια, τ ποα κράτουν τς χρωματιστς λαμπάδας των, κι καιον τ χρυσόχαρτα, μ τ ποα σαν στολισμέναι, κι παιζαν κι μάλωναν μεταξύ των, κι ζητοσαν νκαύσουν πισθεν τ μαλλι το πρ ατν σταμένου παιδίου. Ο λοστροι ρριπτον πυροκρόταλα ες πολλ γνωστα μέρη, ντς το ναοκα κατετρόμαζον τς δολες. μοναδικς στυφύλαξ τος κυνηγοσεν, λλ᾿ ατο φευγον π τν μίαν πλαγινν θύραν κι εθςπανήρχοντο δι τς λλης. Ο πίτροποι γύριζον τος δίσκους, κι ρραινον μ νθόνερον τς παραμάννες.

Δυ τρες νεαρα μητέρες τς κατωτέρας τάξεως το λαο, πτ κτ παραμάννες κρατοσαν πεντάμηνα κα πτάμηνα βρέφη ες τγκάλας. Τ μικρ νοιγον τεθηπότα τος γλυκες φθαλμούς των, βλέποντα πλήστως τ φς τν λαμπάδων, τν πολυελαίων καμανουαλίων, τος κύκλους κα τ νέφη το νερχομένου καπνο το θυμιάματος, κα τ κόκκινον κα πράσινον φς, τ δι τν άλων τοναο εσερχόμενον, τ νεμίζον ράσον το κκλησιάρχου καλογήρου, τρέχοντος, μέσα - ξω ες διάφορα θελήματα, τ γένεια τν παπάδων, σειόμενα ες πσαν κλίσιν τς κεφαλς, ες πσαν κίνησιν τν χειλέων, δι ν παναλάβουν ες λους τ Χριστς νέστη. Βλέποντα καθαυμάζοντα λα σα βλεπον, τ στίλβοντα κομβία κα τ στριμμένα μουστάκια το στυφύλακος, τος λευκος κεφαλοδέσμους τν γυναικν, κα τος στοίχους τν λλων παιδίων, σα σαν ραδιασμένα γγς κα πόρρω, παίζοντα μ τος βοστρύχους τς κόμης τν βασταζουσν, κα ψελλίζοντα νάρθρους γγελικος φθόγγους.

Δυ κτάμηνα βρέφη ες τς γκάλας δυ νεαρν μητέρων, ατινες σταντο μον μ μον πλησίον μις κολώνας, μόλις εδαν τ ν τ λλο, κα πάραυτα γνωρίσθησαν κα συνψαν σχέσεις, κα τ ν, ραον κα καλν κα εθυμον, τεινε τ μικρν παλν χερα του πρς τ λλο, κα τ ελκε πρς αυτό, κα ψέλλιζεν καταλήπτους ορανίους φθόγγους.

λλ᾿ φων το βρέφους το λιγεία, κα κούσθη εκρινς κε γύρω, κα Γιαμπής, πίτροπος, δν γάπα ν᾿ κού θορύβους. Ες λας τς νυκτερινς κολουθίας τν Παθν, πολλάκις εχε περιέλθει τς πυκνς τν γυναικν τάξεις, δι ν πιπλήττ πτωχν τίνα μητέρα τολαο, διότι εχε κλαυθμυρίσει τ τεκνίον της. διος τρεξε κα τώρα, ν πιτιμήσ κα ατν τν πτωχν μητέρα, δι τος κάκους ψελλισμος το βρέφους της.

Τότε Χρηστίνα Δασκάλα τις στατο λίγον παρέκει, πίσω π τν τελευταον κίονα, κολλητ μ τν τοχον, σύρριζα ες τν γωνίαν,σκέφθη κουσίως της - κα τ σκέψθη χι ς δασκάλα, λλ᾿ ς μαθς κα νόητος γυν πο τον - τι, καθώς, ατ νόμιζε, κανείς, ς εναι κα πίτροπος ναο, δν χει δικαίωμα ν πιπλήξ πτωχν νεαρν μητέρα, δι τος κλαυθμυρισμος το βρέφους της, καθς δν χει δικαίωμα ν τν ποκλείσ το ναο, διότι χει βρέφος θηλάζον. Καθημερινς δν μεταδίδουν τ θείαν κοινωνίαν ες νήπια κλαίοντα; Καπρέπει ν τ ποκλείσουν τς θείας μεταλήψεως, διότι κλαίουν; ως πότε λη αστηρότης τν «ρμοδίων» θ διεκδικται κα θξεθυμαίν μόνον ες βάρος τν πτωχν κα τν ταπεινν;

κ το μικρο τούτου περιστατικο λαβεν φορμν Χρηστίνα ν νθυμηθ, τι πρ χρόνων, μίαν νύκτα, κατ τν ψωσιν το Σταυρο,ταν πγε ν κκλησιασθ ες τν ναΐσκον το γίου λισσαίου, παρ τν Πύλην τς γορς, ν ναγνώστης λεγε τν πόστολον, τανπήγγειλε τς λέξεις «τ μωρά του κόσμου ξελέξατο Θεός», αφνης, κατ θαυμασίαν σύμπτωσιν, π τν γυναικωνίτην ν βρέφος ρχιζε ν ψελλίζ μεγαλοφώνως, μιλλώμενον πρς τν φωνν το ναγνώστου. Κα ποίαν γλυκύτητα εχε τ παιδικν κενο κελάδημα! Τόσονραον πρέπει ν το τ σαννά, τ ποον ψαλλον τ πάλαι ο παδες τν βραίων πρς τν ρχόμενον Λυτρωτήν. «κ στόματος νηπίων κα θηλαζόντων καταρτίσω ανον, νεκα τν χθρν σου, το καταλύσαι χθρν κα κδικητήν».

Τοιατα νελογίζετο Χρηστίνα, σκεπτόμενη, τι καμμία μήτηρ δ θ το τόσον φιλότιμος, στε ν μ στενοχωρται, κα ν μ σπεύδ νκατασιγάσ τ βρέφος της, κα ν μ παρακαλ ν᾿ νοιχθ πλησίον της ες τν τοχον δι θαύματος θύρα, δι ν ξέλθ τ ταχύτερον. Περιττα δ σαν α νουθεσίαι το πιτρόπου, πρόσθετον προκαλούσαι θόρυβον, κα φο πρς βρέφος θηλάζον λα τ συνήθη μέσα τς πειθος εναι νίσχυρα, μόνη δ μήτηρ εναι κάτοχος λλων μέσων πειθος, τ χρσιν τν ποίων περιττν ν λθ τρίτος τις δι ν τς τνπενθυμίσ. Κι πειτα λέγουν τι ο νδρες χουν περισσότερον μυαλ π τς γυνακας!

Οτω φρόνει Χρηστίνα. λλ τί ν επ; Ατς δν τς πεφτε λόγος. Ατ τον Χρηστίνα Δασκάλα, πως τν λεγαν ναν καιρόν. Παιδία δν εχε, δι ν φοβται τς πιπλήξεις το πιτρόπου. Τ παιδία της τ εχε θάψει, χωρς ν τ χ γεννήσει. Κα νρ τν ποον εχε, δν το σύζυγός της.

σαν νδρόγυνον χωρς στεφάνι.

Χωρς στεφάνι! πόσα τοιατα παραδείγματα!

λλ δν πρόκειται ν κοινωνιολογήσωμεν σήμερον. λλείψει μως λλης προνοίας, χριστιανικς κα θικς, δι ν εναι τουλάχιστον συνεπες πρς αυτος κα λογικοί, ν ψηφίσωσι τν πολιτικν γάμον.

π τν καιρν πο εχεν νάγκην π τς συστάσεις τν κομματαρχν δι ν διορίζεται δασκάλα, ες τν κομματαρχν τούτων, Παναγς Ντεληκανάτας, ταβερνιάρης, τν εχεν κμεταλλευθ. μα λλαξε τ πουργεον, κα δν σχυε πλέον ν τ διορίσ, τς επεν:

- λα ν ζήσουμε μαζύ, κα ργότερα θ σ στεφανωθ.

- Πότε;

- Μετ᾿ λίγους μνας, μετ ν ξάμηνον, μετ να χρόνον.

κτοτε παρλθον χρόνοι κα χρόνοι, κι κενος κόμα εχε μαρα τ μαλλι κι ατ εχεν σπρίσει. Κα δν τν στεφανώθη ποτέ.

Ατ δν γέννησε τέκνον. κενος εχε κα λλας ρωμένας. Κι γέννα τέκνα μ ατάς.

ταλαίπωρος ατή, μανθάνουσα, πιπλήττουσα, διαμαρτυρομένη, πομένουσα, γκαρτεροσα παιρνε τ νόθα το στεφανώτου νδρός της ες τ σπίτι, τ θέρμενεν ες τν γκαλιάν της, νέπτυσσε μητρικν στοργήν, τ πονοσε. Κα τ νέσταινε, κι πάσχιζε ν τ μεγαλώση. Κα ταν γίνοντο δυ τριν τν, κα τ εχε πονέσει πλέον ς τέκνα της, τότε ρχετο Χάρος, συνοδευόμενος π τν στρακιάν, τν ελογιν κα λλας δυσμόρφους συντρόφους, κα τς τ παιρνεν π τν γκαλιά της.

Τρία τέσσερα παιδία τς εχαν ποθάνει οτω ντς πτ κτ τν. Κι ατ πικραίνετο. γήρασκε κα σπριζε. Κι κλαιε τ νόθα τουνδρός της, ς ν σαν γνήσια δικά της. Κι κενα τ πτωχά, τ μακάρια, περιίπταντο ες τ᾿ νθη το παραδείσου ν συντροφί μ τ᾿γγελούδια τ γχώρια κε. κενος οδ λόγον τς καμνε πλέον περ στεφανώματος. Κι ατ δν λεγε πλέον τίποτε. πέφερεν ν σιωπ.

Κι πλυνε κι συγύριζεν λον τν χρόνον. Τ Μεγάλην Πέμπτην βαπτε τ᾿ αγ τ κόκκινα. Κα τς καλς μέρας δν εχε τόλμης πρόσωπον νπάγ κι ατ ες τν κκλησίαν.

Μόνον τ πόγευμα το Πάσχα, ες τν κολουθίαν τς γάπης, κρυφ κα δειλ εσρπεν ες τν ναόν, δι ν᾿ κούση τ «ναστάσεωςμέρα» μαζ μ τς δολες κα τς παραμάννες.

λλ᾿ κενος, στις νέστη «νεκα ταλαιπωρίας τν πτωχν κα το στεναγμο τν πενήτων», στις δέχθη τς μαρτωλς τ μύρα κα τδάκρυα, κα το λστο τ Μνήσθητί μου, θ δεχθ κα ατς τς πτωχς τν μετάνοιαν, κα θ τς δώση χρον κα τόπον χλοερόν, κα νεσιν κα ναψυχν ες τ βασιλείαν Του τν αωνίαν.